خود فکر میکنم که در این غوطه از زمان چگونه هوس مرگ میکند وبه کام زندگی فرو میرود و هنگامی که طرح چهره ام از هم

میپاشد وغبارش را باد می برد و من تمامی حس های خود را که در هم می پاشد وجودم پر از بیهودگی است و چه بیهوده است

انتظار کنار قبر شادی و من در غم غرق میشوم کودکی ام پلاسیده شده در تاریکی شبانه ی خود نشسته ام و فرو رفته در عمق

خاطرات کهنه ی گذشته ام و چه غم انگیز است که بدانی هر روزت همانند روز قبل است   

سپیدی که شاید می توانست آشیانه فردی باشد که پر از درد است سکوتی که همه جا را فرا گرفته و فقط تیک تاک

ساعت است که با هر تکانش برهه ای از خاطراتم را یادآور میکند وزمان زمانی که بی خود و نا آگاهانه به خود می پاشد

جسم خسته نیست روح خسته است از تمامی روح های بی خود زندگی آشفتگی درون بیشتر میشود و نمی دانیم که میتوان آشفتگی

این روح پلاسیده را تمام کرد

پ.ن

خون همه جا خونی است حتی تمام خاطراتم پل ها شکسته خواهد شد و جای خود را میدهند به دیوار ها

می نوشم آخرین جرعه از این سال را و نگاهم خیره میماند به تقویم و ساعت که باز فرا

میرسد نوروز و من تنفر وجودم را فرا میگیرد من تنفر دارم از این نوروز ها و باز سالهایم پر از

درد و خستگیست حسم مرده و خودم هم همچون مرده ی متحرکی هستم که فقط راه

میروم و کوک میشوم با خوردن جرعه ای اب و خوردن تکه ای نان  نه ادم کوکی هستم نه

مرده ی متحرک و امسال نیز همانند سالهای دیگر لحظه ی تحویل سال میروم در خواب و

فراموش میکنم عید را نه ذوقی برای نو شودن و نه ذوقی برای تبریک گفتن چرا ؟